خنده صبحی ست که در بندگریبان گل است

عیش موجی ست که سرگشتهٔ توفان گل است

غنچه را بوی دل افزا سخن زیرلبی ست

خلق خوش ابجد طفلان دبستان گل است

محو رنگینی گلزار تماشای توام

از نگه تا مژه ام عرض خیابان گل است

بسکه صد رنگ جنون زنده شد ازبوی بهار

دم عیسی خجل از جنبش دامان گل است

درگلستان وفاسعی کسی ضایع نیست

رنگ هم گر رود از خود پی سامان گل است

عالمی چشم به گرد رم ما روشن کرد

دم صبح ، آینه پرداز چراغان گل است

ای خوش آن دیده که درانجمن ناز و نیاز

بال بلبل به نظر دارد و حیران گل است

دور بیهوشی ما را قدحی لازم نیست

گردش رنگ همان لغزش مستان گل است

غنچه سان غفلت ما باعث جمعیت ماست

ورنه بیداری گل خواب پریشان گل است

ماتم و سور جهان آینهٔ یکدگرند

مقطع آه سحر مطلع دیوان گل است

دیده ای واکن و نیرنگ تحیر دریاب

این گلستان همه یک زخم نمایان گل است

بیدل ازیاد رخش غوطه به گلشن زده ایم

سر اندیشهٔ ما محوگریبان گل است